Auswahl einiger Döntjes für ein Treffen der "Ehren-Störtebeker"
Wollehr weer de Pastor Schoolinspektor un toglieks ook Vörsitter van de Schoolvörstand; dar seeten meesttieds Lü in, de sück bisünners goot stunnen un darum ook 'n Woort mittoseggen harren, Lü, bi de de annern upkieken mussen. De "Lüttje Mann" wurr dar dotieds noch neet to schöddelt.
So weer dat ook in Kreyenbörg: Dor seet de Buur Hinnerk Harms mit in de Vörstand. Dat weer 'n Keerl, de neet alltovööl Grips, man dorför umsomähr "Moses un Propheten" harr, un de sien Duum alltied fast up 't Knippke hull. Alltied, wenn de School mal wat hemmen wull un wat bewilligt worrn muß, denn hull he dat tägen. Un um dat he de riekste weer, gungen de annern mit. Se weeren all Nä- off Ja-Seggers, nett as 't utkamen dee.
Nu kweem mal van baben 'n Anfraag an de Schoolinspekter, wat de oll Suppendent Janssen weer, of de School 'n Landkaart van Europa harr. Wenn neet, denn sull der so perdaff een köfft worrn. Dor wurr denn 'n Loopzädel rundstürt un 'n Versammeln ansett't. De Anfraag wurr vörläsen, un de Suppendent meen, dat de Kaart köfft worrn muß. He harr ook glieks Hinnerk Harms in Vermick, plier na hum henn un meen, ditmal kunn ook Herr Harms dar nix tägen seggen, dat weer van baben so anördent, un wenn de Schoolminister dat anörden deh, denn muß dat geböhren, dar gung keen Weg an vörbi.
Man do harr he wat seggt! Hinnerk Harms kwamm to Been!
"Lü", sä he, "de Tieden sünd schlecht, so schlecht, dat wi dat Geld leever sparen sullen, as 't för unnütze Dinger uttogäven. De Schoolminister! De sitt dar baben moij in sien Stuuv, kriggt elker Maant 'n Taschk vull Geld un meent, dat he dar ook wat för dohn mutt. Un denn sinnt he sück all sückse Dideldöntjes ut un weet neet, wo dat hier bi uns up 't Land togeiht, un wo wi uns beknappen mutten. De kann noch woll mähr anörden! All so 'n neemoodschen Kram, wor nümms wat van hett! 'n Landkaart van Europa! Dar gah ick mit Hannen un Footen tägen an! Wat sallen de Kinner dormit? Ja, wenn 't noch 'Kaart van Ostfreesland weer, denn wull ick d'r noch heelneet sovööl van segen. Man seggen S' doch sülvst, Herr Zuppendent, well van uns Jungs un Wichter kummt woll in sien heele Läbent eenmal na E u r o p a henn!"
(August Dreesen, "Smüsterpadd" 1964, etwas geändert.)
Wat 'n Gejaul vör d' Gorendöör!
Nägen Stromers stahnt der vöör,
swarten, witten, kunterbunt,
vör 'n Schaap un achtern 'n Hund.
Nägen Stromers, nägen Sorten,
wachten hier up Intrittskorten,
un all dat Volk mit Floh'n un Luusen
will mit unse Molli schmuusen.
Eenes Dags, do weert 't gebört:
Molli harr neet up uns hört,
Se kunn sück neet mähr betähmen,
muß sück erst 'n Brügam nähmen.
Molli, du sullt di wat schamen,
Wat hest du di schlecht benahmen!
Hest 'n Stammboom as 'n Fürst,
wat du neet vergäten dürst!
Na nägen Wäk, du leeve Tied,
weer 't mit Molli denn sowiet,
kweemen up 'n Klockenschlag
nägen Stromers an de Dag:
Körten, dicken, glatten, ruugen,
sabbeln, trüllern, miefen, suugen,
swarten, witten, kunterbunt,
Boxer, Teckel, Höhnerhund.
(August Dreesen, "Smüsterpadd", 1964)
Harm sien Swaantje was 'n Fro
groot un stark van Körperboo.
Se wull heel alleen regeern,
Wat se wull, dat muß gebö'rn.
Harm, de kreeg keen Been an d' Grund,
se verwies hum glieks de Mund.
Nä. dor kween he gorneet mit,
Sä he "swart", denn sä se "witt".
Man in d' Huusholln weer se fix!
Harm, de fähl keen Knoop an d' Büx,
kreeg ook anners woll sie Recht, -
man se duuk hum as 'n Knecht.
Harm sien Swaantje weer nu krank,
mugg keen Äten un keen Drank.
Harm, de seet an hör Leetkant,
man se dreih sück an de Wand.
Harm, de meen dat noch heel good:
"Swaantje, gah mi bloot neet doot!"
Man sien Ollske, - mit 'n Wupp
sett dat kanke Minsk sück up:
"Wat seggst Du? Ick sall neet star'm?
Well heet 't hier to seggen, Harm?
Star'm do ick, wenn ick will!"
Fallt torügg un liggt heel still.
Swaantje harr dat letzde Woort,
sitt nu achter d' Himmelspoort.-
Harm, de wunnert sück neet slecht:
"Harr ick dat man ehrder seggt!"
(Friedrich Sundermann)
'n Buur gung dat neet allto good. Do harr he de Düvel to Hülp roopen, un se gungen 'n Verdrag mitnanner in: De Buur sull riek worrn, un he kunn fördern, wat he wull, de Düvel muß hum 't schaffen. De Düvel sull de Buur sien Seel' tokamen, wenn he alls torecht kreeg, wat de Buur verlangen deh.
De Buur förder in de ersde Tied nix aver Maaten, un de Düvel was heelneet recht tofrä, dat 't neet mähr was, un he plaagde hum, he sull hum doch wat stuurders to dohn gäven.
Do verlang' de Buur in een Nacht 'n neejen Plaats: Anner Nörgen stunn de Plaats d'r all. De Buur verlang köstbarer Päär, as de König harr: De anner Dag wassen's d'r. All. wat he amn bedenken kunn, muß de Düvel hum brengen. Up 't Letzt wuß de Buur werreinstig neet mähr, wat he noch fördern sull, un de Düvel stunn achter hum to gniffeln.
De Buur leep up un daal in sien Kamer to sinneeren, un he föhlde all wat Liefkniepen dorbi. Mit 'n mal leet he van achtern een striekem, dat 't man so knallde. Do dreih he sück na de Düvel um un sä so recht spötts an hum: "Dor schlah mi 'n Knütt in!" De Düvel d'r achterto, un he is hento vandaag noch neet wär kamen.
Een Buur harr 'n Knecht krägen, de was heel fix. Bloot eens gung de Buur na un na up de Nerven: Na'n paar Daag all,as de Buur de junge Knecht waat Goods seggt harr, umdat sien Arbeit so goot utfallen was, froog de Jung na Urlaub. Un 'n lüttjet Sett laater, do weer 't all wär to dohn, un denn nochmal un nochmal, un dat alltied, wenn he van de Buur so recht goode Woorden hört harr.
Nu kwamm de Mooder na 'n Wäk off mennig mal vörbi, äben fragen, wo de Jung ansloog, off 't all up Stä weer un wat der denn anners so is. De Buur harr je nix up de Arbeit to seggen, man dat mit de Urlaub, dat kunn he neet verstahn. "Och", sä de Mooder, "dor kann de arm Jung nix för. As he 9 Jahr old weer, do is he mal to Mallör kamen, 'n Auto hett hum anjaggd, un he muß in 't Krankenhuus. Wiel dat he sovööl Bloot verlaaren harr, muß he Bloot averdragen kriegen, un dat eenzigst, wat de dor parat harrn, was Bloot van 'n Mester. Siet de Tied fraggt he stadig na Urlaub, vörher harrn wi dor nix mit to dohn."
Gegenüberstellung
"O schöne Zeit, o sel'ge Zeit"(Carl Götze, Op. 160) |
"Lang vörbi"(Fr. Sundermann, Hesel, 1876) |
|
Es war ein Sonntag, hell und klar, ein selten schöner Tag im Jahr. Wir Beide gingen durch das Korn durch Feld und Au', durch Busch und Dorn. |
Een Sönndag weer't, so hell un klar, een Sönndag, as nich völ in 't Jahr. Do gung wi beide jung un stolt un Arm in Arm dör 't Hilgenholt. |
|
Die Lerche sang, der Sonnenschein lag schimmernd über Flur und Hain. O schöne Zeit, o sel'ge Zeit, Wie liegst du fern, wie liegst du weit! |
De Sünn, de schien, de Kuckuck rär, as bleef dat alltied so moi Wär. Du lewe Tied för mi un di, wat büst du nu all lang vörbi! |
|
Auf stiller brauner Heide dort, da fand mein Herz das rechte Wort, da fand mein Mund zum Kuß den Mut. Leis frug ich dich: "Bist du mir gut?" Da sah'st du mich so eigen an: Das weißt du nicht, du böser Mann? O schöne Zeit, o sel'ge Zeit, wie liegst du fern, wie liegst du weit! |
Un deper noch as Klockenklang un lüstiger as Vögelsang slog uns dat Hart, o min Marie, Gin Paar weer glückelker as wi. Wo lange noch, denn sünt wi olt un gahn tosamen wär in 't Holt. Du lewe Tied för di un mi wat büst du nu all lang vörbi! |